Aandacht krijgen

door nov 6, 2019

Over verbeelding en leven in het hier en nu

Op radio en televisie hoorde ik dat het 100 jaar geleden was dat de eerste radio-uitzending in Nederland is uitgezonden. Wat mij raakte was een interview, waarin de vraag gesteld werd, waarom radio tegenwoordig nog steeds populair is. Een medewerker van Beeld en Geluid antwoorde: “omdat ik mijn eigen verbeelding heb bij een verhaal op de radio” en “het lijkt of de radiopresentator zich alleen op mij richt”.

Deze man spreekt zijn verlangen uit naar dat de aandacht van de spreker naar hem uit gaat. Dat hij gezien wordt. Dit is een diep onbewust verlangen.

Misschien herken je dit verlangen bij jezelf?
Als jijzelf teruggaat in jouw gezin van oorsprong, van wie had jij aandacht willen hebben, maar kreeg je die niet?
Wat voelde je daarbij?
Hoe reageerde je hierop?

Let maar eens in de komende week op je eigen lichaamsgevoel, in een situatie die dit gevoel van verlangen naar aandacht oproept.
Het is een eerste stap om het gevoel te herkennen. Een eerste stap in bewustwording.

Terug naar de medewerker die werd geïnterviewd:
Als deze man de rust neemt en teruggaat in zijn gezin van herkomst…, wie was het dan, waar hij aandacht van had willen hebben? En het hem niet gaf?

Als hij teruggaat in zijn herinnering, naar een situatie waar dit speelt, wordt hij gewaar welk gevoel hij toen ervoer als kind.
Hij wordt zich bewust van de situatie en de pijn die hij als kind ervoer, door niet te krijgen wat hij verlangde.

En hoe ging hij om met de pijn die hij daardoor ervoer als kind?

Wat ik zag in het interview op televisie, was dat de man werkte bij Beeld en Geluid. Hij werkte in het archief. In zijn eigen wereld. Een meester in het leven en werken in de wereld van verbeelding.

Zou dit een herhaling van het gedrag zijn, dat hij als kind ontwikkelde? Zoals dat het paste in zijn kindzijn? Om zich thuis te voelen in zijn verbeeldingswereld?

Ik heb geleerd me bewust te zijn van mijn gevoel en vraag me zelf altijd af of mijn gevoel en gedrag nog passend is, bij het leven in het hier en nu. Om mijn leven te be-leven, in plaats van te verbeelden.

Leef jij in het hier en nu?