Je eigen grens stellen
Vandaag zat ik in een overleg bij een gemeente, waarbij aan “Henk”* gevraagd werd om iets te doen.
(* gefingeerde naam)
Henk boog zijn hoofd en kromp ineen.
Een collega van Henk sprak dat Henk al veel te druk was en niet meer werk erbij kon doen.
Uiteindelijk werd met Henk afgesproken om de bedoelde actie in de avond te doen.
Henk zag er mat uit.
Hij straalde uit er geen zin in te hebben.
Hij ging het toch doen.
Henk vroeg geen hulp.
Henk sprak niet uit, dat hij geen tijd wilde vrij maken voor de actie.
Hij sprak niet uit wat zijn eigen grens was.
Wat is de cultuur binnen de organisatie waar hij werkt? Is het soms gewoonte om over de eigen grens te gaan? En wordt dat van ieder verwacht, of word hij erop afgerekend als hij niet over je eigen grens gaat?
Misschien is dit ook iets van Henk zelf?
Ik ken dit zelf ook. Over mijn eigen grens gaan. Ik ken twee bewegingen bij mezelf.
Mijn eerste beweging is dat ik zo verdiept kan zijn, in waar ik me bezig ben, dat ik te lang door ga en vergeet te stoppen. Ik ga er dan als het ware in op.
De tweede beweging is dat als ik gevraagd wordt een actie te doen, ik me “geroepen voel het te doen”. Ook als het niet niet mijn verantwoordelijkheid is.
Ik ben me bewust van het gevoel dat ik bij deze twee bewegingen heb. Dat helpt me om het gevoel te herkennen en meer bewust mijn grens te stellen. Zowel aan mezelf als de ander. Dat geeft me veel rust.
Hoe zit dat bij jou?
Voel jij wanneer je grens bereikt wordt?
En ben je bewust van wat jouw eerste beweging daarbij is?
Ga je dan over je eigen grens? Of geef je aan dat je grens is bereikt?
Is jouw eerste beweging in begrenzing nog wel passend, op je werk of thuis?
Recente reacties